Droga przez nieznane, czyli fotograficzne początki

Wszystko zaczyna się około XV wieku, kiedy to Leonardo da Vinci projektuje i opisuje urządzenie o nazwie camera obscura. Jest ono prototypem aparatu fotograficznego (choć nie ma pewności, czy już wcześniej nie wykorzystywano zjawiska camera obscura na przykład w Mezopotamii lub Egipcie). Projekt wynalazcy został jednak zapomniany i przez kolejne wieki nie działo się nic w kierunku wynalezienia fotografii. Dopiero w 1727 roku Jan Henryk Schultze zauważa, że niektóre związki srebra reagują na światło słoneczne zmianą barwy na ciemniejszą, co w późniejszej sztuce okazało się bardzo istotne.

Kolejnym kamieniem milowym na drodze do popularyzacji wszechobecnej dzisiaj fotografii jest rok 1826. Wtedy to powstaje pierwsza fotografia autorstwa Josepha Nicéphore’a Niépce’a (widzicie ją powyżej). Na cynowej płytce pokrytej asfaltem syryjskim, przez osiem godzin naświetlał on widok z okna swojego domu w wiosce Le Gras.

Niépce nawiązał współpracę z Louisem Jakiem Daguerre’em, z którym wymieniał doświadczenia i konsultował dalsze udoskonalanie procesu fotochemicznego.

W 1833  umiera i Daguerre sam pracuje nad udoskonaleniem fotografii. Cztery lata później, po nieudanych próbach opatentowania tego przełomowego wynalazku, fotografią interesuje się Akademia Nauk. Uczeni postanawiają umożliwić korzystanie z tej szlachetnej sztuki każdemu człowiekowi, jednocześnie uznając, że nie powinna być nigdy opatentowana. Dzięki staraniom sekretarza Akademii, rząd Francji przyznał Daguerre’owi oraz synowi Niépce’a dożywotnią roczną rentę.

Takie były początki. Fotografia powoli zaczynała zakradać się do społeczności, początkowo jako luksus, pochłaniający ogromne koszty, aby wreszcie stać się ogólnodostępną i naturalną dla każdego formą wyrazu. Dzisiejsza fotografia jest czymś oczywistym, co nie śniło się nawet jej twórcom.

Autor: Kamil Myszkowski

Fot.  Joseph Nicéphore Niépce